Vandaag voor het eerst begonnen met het schrijven van een Blog (de hoofdletter is niet toevallig). Een grote uitdaging om mijzelf de ruimte te geven zonder censuur te schrijven! Maar het verlangen om mijn overpeinzingen, gedachten en gevoelens aan het papier toe te vertrouwen en te delen met een ander, is inmiddels groter dan de angst om fouten te maken.
Uitstellen
Na het zoeken van de juiste afbeeldingen en schrijven van wat tekst, besloot ik even mijn laptop aan de kant te schuiven en wat yoga oefeningen te doen. Ik voelde me moe en overvol en had afstand nodig. Ik was natuurlijk nog een beetje aan het uitstellen.
Te heftig
Maar toen ik mijn pc weer opstartte schrok ik want mijn tekst was verdwenen. Ik was boos en vooral gefrustreerd. En daarna voelde ik me even moedeloos. En ik had wel in de gaten dat het heftiger voelde, dan paste bij de situatie.
Wat erachter zat
De emoties moesten eruit: een flinke mep op mijn laptop, even ‘stampen’ op de vloer, even schelden. En ik smeerde een boterham met nijd, die niet smaakte. Toen kwamen de tranen. En begreep ik waar al die heftige gevoelens vandaan kwamen. Het ging natuurlijk niet alleen om de tekst, maar vooral om mijn verdriet over het verlies van mijn bonuszoon Martijn, nu precies 1 jaar geleden.
Verborgen lading
Het gebeurt wel vaker dat je je onrustig, gespannen en moe voelt zonder dat je dat precies kunt plaatsen. Zulke onduidelijke heftige emoties dragen vaak een lading in zich van oude pijn of nog niet voldoende geuit verdriet of boosheid. Dat was bij mij nu ook het geval.
Gelukt
Na de tranen voelde ik me rustiger en ontstond er ruimte om weer wat te verzachten. En ik kon weer verder met het schrijven van de tekst. Die heel anders werd dan ik aanvankelijk voor ogen had. Mijn eerste blog.
Mooi geschreven!
Lieve, knappe, moedige Astrid!
I love you
XXX
Wat mooi Astrid jouw 1e blog! Eerlijk, herkenbaar, het raakt mij. Ga er vooral mee door.
Liefs Tessa
Wauw mooi geschreven en zo herkenbaar, mooi mens ben je van buiten en van binnen.
Kan me voorstellen dat het spannend was om te starten met je Blog, Astrid. Maar wat een mooie start!
Succes hoor! Lieve groet van Ellen
Mooi geschreven, ik blijf je volgen hoor.
Dat heb je mooi geschreven Astrid!
Wat herkenbaar en fijn om te lezen, zo duidelijk en open omschreven, dank je wel daarvoor.
Soms besef ik ook dat mijn reactie ergens op veel te heftig is dan werkelijk in die situatie nodig is en dan kan het helpen om aan dit stukje van je Blog te denken en proberen te achterhalen wat de echte reden van mijn heftige gevoelens zijn!
Kijk uit naar je volgende Blog
Mooi verwoord Astrid. Dankjewel voor het delen, ik herken wat je schrijft.
Beste, lieve Astrid,
Eindelijk ben ik er aan toe gekomen weer eens naar je website te kijken, niet voor informatie maaromdat je mij vertelde dat je een Blog was begonnen. Wat goed om te lezen dat het verlangen om te schrijven en dingen te delen met anderen het heeft gewonnen van de angst.
Dank voor het delen van je ervaringen, het persoonlijke ervan. Iedereen mag het lezen?!
En dan te bedenken dat ik me afvroeg, wanneer ik een reactie zou geven hier, of dat ook door iedereen te lezen zal zijn? Ik wist meteen geen zinnig woord meer op papier te zetten. Ik heb je daarnaast wel eens verteld over mijn dubbele gevoel als het gaat om social media en de waarde ervan. Het heeft hele mooie maar ook mindere kanten.
Veel schrijfplezier!
Groet,
Mieke